Adopcja przez drugiego rodzica | Massachusetts

Tak, od czasu orzeczeń Sądu Najwyższego z 1993 r. (Adopcja Tammy, 416 Mass. 420 (1993) i Adopcja Susan, 416 Mass. 1003 (1993)).

Wspólna adopcja ma miejsce, gdy oboje partnerzy adoptują dziecko w tym samym czasie. Adopcja przez drugiego rodzica ma miejsce, gdy jeden z partnerów adoptuje biologiczne dziecko drugiego partnera.

Zarówno adopcje wspólne, jak i adopcje przez drugiego rodzica zapewniają, że Twoje dziecko będzie miało oboje prawnych rodziców, co często zapewnia większy komfort i bezpieczeństwo wszystkim zaangażowanym.

W zależności od konkretnej sytuacji rodzinnej, prawo może nie uznać obojga partnerów za prawnych rodziców bez adopcji. W takich przypadkach rodzic niebędący prawnym rodzicem potrzebuje specjalnego pozwolenia na podejmowanie decyzji medycznych dotyczących dziecka lub uczestnictwo w spotkaniach szkolnych i grozi mu utrata opieki nad dzieckiem w przypadku rozstania.

Adopcja pozwala rodzicowi niebędącemu rodzicem prawnym stać się rodzicem prawnym, uprawnionym do podejmowania decyzji w imieniu dziecka bez specjalnego upoważnienia. Pozwala również rodzicowi adopcyjnemu automatycznie przejąć opiekę nad dzieckiem w przypadku śmierci partnera. Podobnie, w przypadku śmierci rodzica adopcyjnego, dziecko będzie miało prawo do dziedziczenia po nim, nawet jeśli nie sporządzi testamentu, i może pobierać świadczenia dla osób pozostających przy życiu z ubezpieczenia społecznego.

Wreszcie, jeśli para się rozstanie, adopcja gwarantuje, że oboje rodzice mają prawo do opieki i odwiedzin, a wszelkie spory będą rozstrzygane w oparciu o to, co leży w najlepszym interesie dziecka, a nie w oparciu o to, kto jest prawnym rodzicem.

Rodzic biologiczny, który utrzymuje relacje ze swoim dzieckiem, jest rodzicem prawnym. Podobnie rodzic adopcyjny jest rodzicem prawnym.

Nawet bez pokrewieństwa biologicznego lub adopcyjnego, niektóre osoby są prawnie uznawane za prawnych rodziców. Na przykład dziecko urodzone w małżeństwie uznaje się za dziecko obojga partnerów (Mass. Gen. Laws, rozdz. 209c, sek. 6(a)(1)). Dotyczy to również par tej samej płci (zob. np, Hunter przeciwko Rose, 463 Mass. 488 (2012) (stosowanie domniemania rodzicielstwa do dziecka urodzonego przez dwie kobiety zamężne)).

Podobnie, dziecko urodzone w związku partnerskim jest uznawane za dziecko obojga partnerów, o ile para wspólnie „przyjmie dziecko do swojego domu i otwarcie będzie je uważać za swoje dziecko” (Mass. Gen. Laws, rozdz. 209c, sekcja 6(a)(4). Zobacz także sprawę Partanen MA przeciwko Gallagher 475 Mass. 632 (2016) (orzekając, że rodzic tej samej płci niebędący biologicznym rodzicem może wnieść pozew o ustalenie ojcostwa na podstawie ustawy)). Zasadniczo oznacza to, że para i dziecko żyją razem jako rodzina, a oboje partnerzy pełnią rolę współrodziców. W przełomowej sprawie z 2016 roku, wniesionej przez GLAD, Sąd Najwyższy stanu Massachusetts orzekł, że to domniemanie ma zastosowanie również do par tej samej płci niebędących w związku małżeńskim. W tej sprawie, Partanen MA przeciwko Gallagher (475 Mass. 632 (2016)), ustalono, że nawet rodzic niebędący biologicznym rodzicem może skorzystać z tego domniemania, uznając, że pokrewieństwo biologiczne „nie jest warunkiem sine qua non ustalenia rodzicielstwa [w Massachusetts]” (Id. o 640).

Wreszcie, w stanie Massachusetts istnieje procedura, dzięki której rodzice niebędący w związku małżeńskim mogą ustalić ojcostwo, podpisując dobrowolne oświadczenie o uznaniu ojcostwa (VAP) i składając je w stanowym urzędzie stanu cywilnego. Wcześniej w tym formularzu stosowano język różnicujący płeć („matka” i „ojciec”), ale dzięki Interwencja GLAD Pary tej samej płci mogą teraz korzystać z niego do prawnego ustalenia rodzicielstwa. Aby uzyskać więcej informacji na temat VAP, skontaktuj się z GLAD Answers.

Adopcja przez drugiego rodzica to najlepszy sposób na zapewnienie ciągłości praw rodzicielskich obojga rodziców. Nawet jeśli prawo stanu Massachusetts zakłada, że jesteś prawnym rodzicem, inny stan może nie respektować tego domniemania, jeśli Ty lub Twój partner się przeprowadzicie. Z kolei adopcja to orzeczenie sądu ustanawiające relację rodzic-dziecko i bardzo prawdopodobne jest, że będzie respektowane przez inne stany, nawet jeśli w inny sposób są one niechętne rodzicielstwu par jednopłciowych.

Pasek boczny Millera-Jenkinsa

Poleganie na dobrej woli partnera, a nawet na fakcie urodzenia dziecka w związku małżeńskim lub cywilnym, nie jest najlepszym sposobem na zapewnienie ciągłości praw obojga rodziców w przypadku późniejszej separacji. Przykładem jest Miller-Jenkins przeciwko Miller-JenkinsSprawa ta toczy się od 2004 roku, dotyczyła dwóch Sądów Najwyższych stanów (Vermont i Virginia) i była już kilkakrotnie rozpatrywana przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych. Postępowanie jest w toku.

W tym przypadku Janet i Lisa urodziły dziecko, Isabellę, będąc w związku partnerskim. Janet nie adoptowała dziecka. Po separacji Lisa przeprowadziła się do Wirginii i wykorzystała zarówno brak adopcji, jak i prawo stanu Wirginia, które jest wrogie związkom osób tej samej płci, aby uniemożliwić Janet kontakt z córką. Ostatecznie jednak sądy Wirginii uznały, że sądy Vermont mają prawo do podejmowania decyzji w sprawie opieki nad dzieckiem i kontaktów z nim.

Po wielu próbach nakłonienia Lisy do przyznania Janet prawa do odwiedzin, w listopadzie 2009 roku Sąd Rodzinny w Vermont wydał postanowienie przyznające Janet odpowiedzialność za codzienną opiekę nad Isabellą, a Lisie szerokie prawa do odwiedzin. Przekazanie opieki miało nastąpić 1 stycznia 2010 roku. Jednak Lisa nie stawiła się w wyznaczonym terminie, w związku z czym wydano nakaz aresztowania. Lisa i Isabella nadal nie zostały odnalezione.

GLAD i lokalny radca prawny reprezentowali Janet w postępowaniu w Vermont. Więcej informacji o sprawie można znaleźć na stronie www.gladlaw.org/work/cases/miller-jenkins-v-miller-jenkins.

Są to trudne przypadki, ale jeśli rodzic nieposiadający prawnego statusu rodzica może wykazać, że jest „de facto „rodzic” będzie uprawniony do ograniczonej liczby praw w stosunku do swoich dzieci, w tym do prawa do odwiedzin.

De facto rodzice mogą również mieć prawo do opieki (więcej informacji znajdziesz w Partanen przeciwko Gallagherowi sprawa w https://www.gladlaw.org/work/cases/partanen-v-gallagher), ale kwestia ta nie została jeszcze ostatecznie rozstrzygnięta przez sądy (zob. Partanen przeciwko Gallagherowi 2016 Mass. LEXIS 759 w punkcie *22 n.17 (2016) (zauważając, że ustalone orzecznictwo ogranicza uprawnienia rodzica faktycznego)).

Według Sądu Najwyższego stanu Massachusetts, rodzicem faktycznym jest osoba, „która nie ma żadnego biologicznego pokrewieństwa z dzieckiem, ale uczestniczyła w jego życiu jako członek jego rodziny” (ENO przeciwko LMM, 429 Mass. 824, 711 NE2d 886, certyfikat odrzucony, 120 S.Ct. 500 (1999)). Aby ustalić rodzicielstwo faktyczne, rodzic musi:

• mieszkać z dzieckiem;
• wykonywać część funkcji opiekuńczych („Funkcje opiekuńcze” różnią się od „funkcji rodzicielskich”. Opieka koncentruje się na interakcjach z dzieckiem, podczas gdy np. zapewnianie wsparcia finansowego jest funkcją rodzicielską, ale nie opiekuńczą.  AH przeciwko MP, 447 Mass. 828, 840 (2006)). co najmniej tak samo duży jak prawny rodzic, kształtujący codzienną rutynę dziecka i odpowiadający na jego potrzeby rozwojowe;
• dyscyplinować dziecko, zapewniać mu edukację i opiekę medyczną oraz służyć jako przewodnik moralny (Id. pod adresem 838).

Wszystkie te czynności muszą zostać wykonane za zgodą prawnego rodzica (dowód tożsamości).

Niezależnie od statusu prawnego danej osoby, należy pamiętać, że dzieci tworzą silną więź ze swoimi opiekunami, niezależnie od ich prawnych etykiet. Oddzielenie dziecka od osoby, która pełniła funkcję jego rodzica, może być dla niego druzgocącą stratą. Co więcej, postępowanie sądowe w sprawie ustalenia faktycznego rodzicielstwa będzie bolesne i kosztowne, dlatego zdecydowanie zachęca się do podejmowania wszelkich działań poza sądem, aby wspólnie podejmować decyzje dotyczące interesów dziecka. Widzieć Publikacja GLAD, Ochrona rodzin: standardy dla rodzin LGBT.

Można podjąć szereg kroków, jednak żaden z nich nie daje takiego bezpieczeństwa, jak adopcja przez drugiego rodzica.

Umowa o współrodzicielstwie: Umowa o współrodzicielstwie to umowa określająca oczekiwania rodziców co do wzajemnych ról i planów na wypadek separacji, niepełnosprawności lub śmierci. Chociaż sądy, które są zobowiązane do podejmowania decyzji o opiece i odwiedzinach w oparciu o dobro dziecka, nie zawsze w pełni uwzględniają te umowy, stanowią one istotne wskaźniki tego, co para zamierza zrobić. wierzył leżało w najlepszym interesie dziecka i może mieć wpływ na ostateczną decyzję sądu.

Testamenty: Rodzic prawny może wyznaczyć opiekuna, który przejmie opiekę nad dzieckiem po jego śmierci. Sądy priorytetowo traktują te życzenia. Jeśli jednak dziecko ma innego żyjącego rodzica prawnego, to ta osoba będzie miała pierwszeństwo przed wyznaczonym opiekunem.

Współopieka: Rodzic prawny może wyznaczyć rodzica niebędącego prawnym opiekunem jako współopiekuna. Proces ten pozwala rodzicowi niebędącemu prawnym opiekunem podejmować takie same decyzje dotyczące dziecka, jak rodzic prawny, w tym decyzje medyczne. Status ten nie jest stały i może zostać odwołany przez rodzica prawnego.

Pełnomocnictwo: Rodzic prawny może udzielić rodzicowi nieprawnemu pełnomocnictwa do sprawowania opieki nad dzieckiem, co pozwala mu podejmować decyzje medyczne i finansowe. Dokumenty dotyczące pełnomocnictwa powinny być regularnie aktualizowane.