W swojej pierwszej sprawie dotyczącej wirusa HIV Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł większością 5 do 4 głosów, Bragdon przeciwko Abbottowi że federalna ustawa o osobach niepełnosprawnych (ADA) zakazuje dyskryminacji osób żyjących z HIV, niezależnie od tego, czy wykazują jakiekolwiek widoczne objawy, czy mają zdiagnozowane AIDS. Decyzja Sądu Najwyższego z 1998 roku jest decydującym zwycięstwem dla osób żyjących z HIV, ponieważ ustawa ADA i podobne stanowe ustawy o dyskryminacji osób niepełnosprawnych stanowią jedyną podstawę prawną do walki z dyskryminacją związaną z HIV w miejscu pracy, mieszkalnictwie i opiece zdrowotnej.

W tym przypadku mieszkaniec Bangor w stanie Maine, Sidney Abbott, udał się do Randona Bragdona, lekarza medycyny, w celu wypełnienia ubytku. Powołując się na obawy przed zakażeniem HIV od pacjentki, dr Bragdon odmówił wypełnienia ubytku w swoim gabinecie wyłącznie dlatego, że pani Abbott ujawniła w kwestionariuszu medycznym, że jest nosicielką wirusa HIV. Dr Bragdon twierdził, że osoby zakażone wirusem HIV, które nie są jeszcze jawnie chore, nie spełniają definicji „niepełnosprawności” określonej przez ADA. ADA definiuje niepełnosprawność jako stan zdrowia, który „znacznie ogranicza jedną lub więcej podstawowych czynności życiowych”.

W swoim przełomowym orzeczeniu Sąd Najwyższy zgodził się z GLAD, że obecność widocznych objawów lub choroby nie jest konieczna do objęcia ubezpieczeniem w ramach ustawy ADA. Sędzia Anthony Kennedy, reprezentujący Sąd Najwyższy, przedstawił szeroką, poszerzoną interpretację definicji „głównych czynności życiowych” i w szczególności zauważył, że Sidney Abbott była znacząco ograniczona w zakresie głównej czynności życiowej, jaką jest reprodukcja, ze względu na ryzyko zakażenia partnera i dziecka.

Język i argumentacja Sądu wykraczają jednak daleko poza fakty w sprawie Sidneya Abbotta i gwarantują, że wszystkie osoby zakażone HIV będą objęte ustawą ADA. W obszernej analizie Sąd poparł utrwalone interpretacje ustawy ADA stosowane przez Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych i Komisję ds. Równych Szans Zatrudnienia, które uznały, że ustawa ADA chroni osoby zakażone HIV objawowo i bezobjawowo przed dyskryminacją, częściowo dlatego, że HIV ogranicza zarówno prokreację, jak i stosunki seksualne. Sąd Najwyższy nakazał sądom niższej instancji stosowanie się do tych interpretacji agencyjnych. Szeroka definicja „niepełnosprawności” przyjęta przez Sąd Najwyższy i jego poparcie dla tych administracyjnych interpretacji ustawy ADA oznaczają, że Bragdon przeciwko Abbottowi jest ogromnym zwycięstwem nie tylko dla Sidneya Abbotta, ale dla wszystkich osób niepełnosprawnych.