The U.S. Court of Appeals for the First Circuit on January 31, 2008 unanimously affirmed District Court Judge Mark L. Wolf’s dismissal of a lawsuit brought by two sets of parents against the Lexington school system.
In the suit, parents David and Tonia Parker and Robert and Robin Wirthlin claimed that a Lexington elementary school violated their constitutional rights by exposing their children to books portraying many different kinds of families, including non-judgmental depictions of families headed by same-sex couples.
GLAD authored an amicus in the case.
The plaintiff parents filed a petition seeking review before the U.S. Supreme Court, which was denied in October, 2008.
GLAD applied for and won compensation from the federal September 11 Victim Compensation Fund on behalf of Nancy Walsh, a lesbian whose partner of 13 years was one of the passengers on Flight 11 who died on September 11. Nancy came up against barriers that so often face same-sex partners in times of crisis. For example, her partner, Carol Flyzik, did not have a will, thus making Carol’s biological family the presumptive recipients of any compensation. Nor did Nancy have an automatic right to administer Carol’s estate or continue to live in the home that she and Carol shared.
GLAD helped Nancy to secure her partner’s death certificate so that she was able to proceed with matters relating to the probate of the estate, and assisted her in applying for compensation from the federal Fund. Nancy’s hearing was held on January 26. After considering the facts, the Special Master awarded a favorable monetary ruling for Nancy, compensating her for losses she incurred as a result of this tragedy.
Nancy’s case tragically underscores the vulnerability of same-sex relationships, and reminds us of the comprehensive protections that marriage provides for families.
The morning of September 11, 2001, after Nancy Walsh saw the morning news, after she ran to the refrigerator to check the flight itinerary her partner Carol Flyzik had left there, after she confirmed that Carol was scheduled to be on American Airlines Flight 11, she called the airline.
Maybe Carol had missed her flight. Maybe she was okay.
But even though Nancy and Carol had been together for 12 years, the airline wouldn’t talk to Nancy. They would only give information to family members, they said, and since she and Carol weren’t married, Nancy wasn’t family.
At 6 o’clock that night, more than nine hours after Nancy first flipped on the television, Carol’s sister called the airline and confirmed that Carol was on Flight 11.
Nancy and Carol, who were raising their three children in the small New Hampshire town of Plainstow, had designated each other as domestic partners at their jobs and named each other as beneficiaries on insurance policies and retirement accounts. But Carol hadn’t left a will. As far as New Hampshire was concerned, Nancy and Carol were legal strangers.
GLAD applied for and won for Nancy compensation from the federal September 11 Victim Compensation Fund, and also helped Nancy as she sought Carol’s death certificate, and dealt with probate issues. By helping her stand up for her rights and her relationship with Carol, GLAD helped Nancy reaffirm the life they shared together.
In 2001, GLAD filed a friend of the court brief urging the U.S. Supreme Court to decide the case of an HIV-positive dental hygienist who was fired after his doctor revealed his HIV status to his employer. A federal appellate court in Atlanta had ruled that the hygienist was a “direct threat” to patients and therefore that his termination was not a violation of the Americans with Disabilities Act (ADA).
In contrast to the cases in which courts have ruled against doctors who refused treatment to HIV-positive patients arguing a “direct threat” (see discussion of Bragdon v. Abbott, below), courts have reacted to cases involving discrimination against HIV-positive health care providers with irrational fear and disregard for the scientific evidence. In effect, the courts have required proof of zero threat from the health care worker, a virtually impossible standard. Although the Supreme Court declined to decide this case and clarify what “direct threat” should mean in this context, the willingness of courts around the country to uphold the termination of HIV-positive health care workers who perform invasive procedures remains one of the most pressing legal challenges ahead.
W precedensowym orzeczeniu, mającym istotne implikacje dla środowiska biznesowego, Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych Pierwszego Okręgu potwierdził, że przepisy dotyczące dyskryminacji ze względu na płeć odnoszą się do sytuacji, w których osoby są dyskryminowane z powodu nieprzestrzegania stereotypów dotyczących wyglądu i zachowania mężczyzn i kobiet. W czerwcu 2000 roku sąd federalny orzekł, że federalna ustawa zakazująca dyskryminacji ze względu na płeć w udzielaniu pożyczek chroni naszego klienta, Lucasa Rosę – osobę transpłciową, która wygląda jak kobieta, ale przy urodzeniu przypisano jej płeć męską – któremu podczas ubiegania się o pożyczkę bankową powiedziano, aby wrócił do domu i zmienił się, aby wyglądać bardziej tradycyjnie męsko.
GLAD wniosła pozew w imieniu naszego klienta na podstawie federalnej ustawy o równych szansach kredytowych (Equal Credit Opportunity Act), a także przepisów stanu Massachusetts zakazujących dyskryminacji ze względu na płeć i postrzeganą orientację seksualną w udzielaniu pożyczek i korzystaniu z obiektów użyteczności publicznej. W decyzji, której wydanie zajęło zaledwie trzy tygodnie, Federalny Sąd Apelacyjny uchylił orzeczenie federalnego sędziego okręgowego i orzekł, że nasz klient może udowodnić dyskryminację ze względu na płeć, przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia.
Ta sprawa ma ogromne znaczenie zarówno dla osób GLB, jak i osób transpłciowych, ponieważ u podstaw naszej wspólnej opresji leży egzekwowanie stereotypów dotyczących tego, jak powinni wyglądać i zachowywać się „prawdziwi mężczyźni” i „prawdziwe kobiety”. Ta sprawa stanowi kluczowy element prawny, na którym można oprzeć argumentację, że dyskryminacja ze względu na niespełnianie przez daną osobę powszechnie uznawanych normatywnych przekonań dotyczących płci – niezależnie od tego, czy jest ona gejem, lesbijką, osobą biseksualną, czy transpłciową – jest zakazaną dyskryminacją ze względu na płeć.
GLAD obtained clarification from the Board of Registration of Cosmetology that an individual completing a cosmetology program does not fail the statutory requirement to be certified as free from infectious diseases simply by virtue of being HIV-positive.
W swojej pierwszej sprawie dotyczącej wirusa HIV Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł większością 5 do 4 głosów, Bragdon przeciwko Abbottowi że federalna ustawa o osobach niepełnosprawnych (ADA) zakazuje dyskryminacji osób żyjących z HIV, niezależnie od tego, czy wykazują jakiekolwiek widoczne objawy, czy mają zdiagnozowane AIDS. Decyzja Sądu Najwyższego z 1998 roku jest decydującym zwycięstwem dla osób żyjących z HIV, ponieważ ustawa ADA i podobne stanowe ustawy o dyskryminacji osób niepełnosprawnych stanowią jedyną podstawę prawną do walki z dyskryminacją związaną z HIV w miejscu pracy, mieszkalnictwie i opiece zdrowotnej.
W tym przypadku mieszkaniec Bangor w stanie Maine, Sidney Abbott, udał się do Randona Bragdona, lekarza medycyny, w celu wypełnienia ubytku. Powołując się na obawy przed zakażeniem HIV od pacjentki, dr Bragdon odmówił wypełnienia ubytku w swoim gabinecie wyłącznie dlatego, że pani Abbott ujawniła w kwestionariuszu medycznym, że jest nosicielką wirusa HIV. Dr Bragdon twierdził, że osoby zakażone wirusem HIV, które nie są jeszcze jawnie chore, nie spełniają definicji „niepełnosprawności” określonej przez ADA. ADA definiuje niepełnosprawność jako stan zdrowia, który „znacznie ogranicza jedną lub więcej podstawowych czynności życiowych”.
W swoim przełomowym orzeczeniu Sąd Najwyższy zgodził się z GLAD, że obecność widocznych objawów lub choroby nie jest konieczna do objęcia ubezpieczeniem w ramach ustawy ADA. Sędzia Anthony Kennedy, reprezentujący Sąd Najwyższy, przedstawił szeroką, poszerzoną interpretację definicji „głównych czynności życiowych” i w szczególności zauważył, że Sidney Abbott była znacząco ograniczona w zakresie głównej czynności życiowej, jaką jest reprodukcja, ze względu na ryzyko zakażenia partnera i dziecka.
Język i argumentacja Sądu wykraczają jednak daleko poza fakty w sprawie Sidneya Abbotta i gwarantują, że wszystkie osoby zakażone HIV będą objęte ustawą ADA. W obszernej analizie Sąd poparł utrwalone interpretacje ustawy ADA stosowane przez Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych i Komisję ds. Równych Szans Zatrudnienia, które uznały, że ustawa ADA chroni osoby zakażone HIV objawowo i bezobjawowo przed dyskryminacją, częściowo dlatego, że HIV ogranicza zarówno prokreację, jak i stosunki seksualne. Sąd Najwyższy nakazał sądom niższej instancji stosowanie się do tych interpretacji agencyjnych. Szeroka definicja „niepełnosprawności” przyjęta przez Sąd Najwyższy i jego poparcie dla tych administracyjnych interpretacji ustawy ADA oznaczają, że Bragdon przeciwko Abbottowi jest ogromnym zwycięstwem nie tylko dla Sidneya Abbotta, ale dla wszystkich osób niepełnosprawnych.
Sąd Najwyższy został poproszony o ponowne rozpatrzenie kwestii równości małżeństw, ale sprawa jest słaba, a prawo jest zdecydowanie po naszej stronie. Dowiedz się więcej i poznaj swoje prawa.
Polski 
Español de México 
Português 
简体中文 
香港中文 
Français 
Tiếng Việt 
العربية 
Русский 
Deutsch 
Kreyòl Ayisyen